E én van de meest behulpzame dingen als je in de rouw bent, is jezelf toestaan alles te voelen wat je voelt – the good, the bad and the ugly, zeg maar – en daar bij aanwezig te blijven. En dat is dan meteen ook het aller moeilijkst.


Hart in rouw

Mijn dochter was net 22 toen haar vader (mijn ex-man) volkomen onverwacht overleed. Een enorme schok. Ik ben altijd diep onder de indruk geweest hoe ze haar pijn droeg. Godzijdank had ze een geweldige groep vrienden om zich heen en zij balanceerde tussen alleen zijn, het delen van haar verdriet en activiteiten oppakken.

Ik weet nog dat er kampioenschappen voetbal in die tijd waren en waar ik de oranjegekte in de stad en de luidruchtigheid van de buren vervloekte, vond zij het juist heerlijk om alle wedstrijden met haar vrienden te kijken. Een beetje normaliteit en plezier in een overweldigende periode.   

We zagen elkaar veel.
En eens in de zoveel tijd belde ze op met:
‘Ik háát iedereen. Ik wil iemand in elkaar beuken! Ik ben zó kwaad!’
En dan kwam er een razende retirade over alles wat er mis was met iedereen. Ik luisterde dan en vroeg een beetje door. En dan brak de hardheid en kwamen de tranen. Dan kon het enorme verdriet over haar vader weer loskomen, dat onder de boosheid zat. 

En altijd daarna was ze weer zacht en zoveel dichter bij zichzelf. Het verdriet was niet weg maar zij was er weer. Haar hart was er weer.


Veelomvattend
Als je partner overlijdt, kan het voelen alsof er een bom onder je bestaan is gegooid. 
Alles wat je zeker wist over het leven gaat overhoop. 

Het is zo groot en het roept zoveel op.
Niet alleen het onvoorstelbare gegeven dat je schat dood is en alles wat dat betekent, er kan zoveel meer loskomen.
Emoties die je misschien niet verwacht had. Vervreemding. Onveiligheid. Zinloosheid. Angst.
Het kan veel zijn. 
 
Pauze van de pijn
Geen wonder dat we ons ervoor af willen sluiten. Dat we uitgeput raken. Dat we ons ook weer eens normaal willen voelen. 
Mag het leven nu weer gewóón, alsjeblieft?
Dus parkeren we onze gevoelens en duiken we onder in drank en eten, in hard werken of veel afleiding.

 Ik weet nog dat ik na 18 uur ’s avonds niets meer wilde voelen. Genoeg geweest voor een dag. Dan kroop ik onder een dekentje op de bank, met chocola en Netflix. Out.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er is niets mis mee om je eigen manier te vinden om af en toe even rust en verlichting te hebben. Even pauze van de pijn. Als je maar weer terugkeert.

Overlevingsstand
Want voor je het weet wordt de tijdelijke pauze een overlevingsstand, een manier waarop je met je rouw omgaat. Een manier om niet te hoeven voelen. Het is verleidelijk genoeg. Maar het helpt je niet. Integendeel.

Een hart dat niet mag voelen gaat een beetje dood. Een hart dat zich stil moet houden maakt je levenloos, vreugdeloos. Of cynisch en hard.
Je verwacht niet meer zoveel en houdt op met verlangen.
Als je hart niet meer meedoet, is het leven zoveel zwaarder.
 

Hulpmiddelen

Je gevoelens zijn hulpmiddelen in deze tijd van diepe rouw. Ze zijn er om je te helpen ontladen, doorleven, door je rouw heen te bewegen.

Verdriet wil gevoeld worden en troost vinden. Je onbestemde angst heeft geruststelling nodig en nabijheid, je boosheid wil eruit, je eenzaamheid zoekt verbinding. Met jezelf, met anderen.
Rouw is een levend proces dat doorvoeld wil worden.
 

Troost

Het mooie is dat een hart dat pijn mag voelen, álles kan voelen. Niet alleen het gemis en verdriet. Ook de schoonheid. Ook ontroering. Ook verbinding. Ook liefde, jullie liefde. Ook het mysterie. En dat troost.
Dat maakt dat we het aankunnen en dat het leven de moeite waard blijft.

 

Bewust blijven

Daarom is het zo belangrijk om je bewust te blijven van jezelf. Om je reactiviteit te gaan herkennen, te merken wanneer je te lang stilvalt of teveel verdwijnt. Zoals mijn dochter op den duur haar gesloten hart begon te herkennen en hulp zocht, om weer terug te komen bij zichzelf.
 

Je hoeft het niet alleen te doen

Rouwen is zwaar. Je eigen – soms heel oude – overlevingspatronen herkennen en er bewust bij blijven vraagt veel van je. En durven voelen wat je voelt, overal doorheen gaan, is alles behalve makkelijk. Het helpt om daarin gesteund te worden. 

De Rouwretraite in Juni kan dat soort steun bieden. Een veilige plek met ruimte voor alles wat je voelt, om intiem te zijn met jezelf en je rouw. Samen met andere vrouwen die door hetzelfde heengaan. Je bent van harte welkom. 

 

 Liefs,

 

Wil je meer weten over het weekend? Klik dan op de knop hieronder.

Rouwretraite 14 – 15 – 16 juni 2019

 

Een weekend om ja te zeggen tegen alles wat er langskomt. In een liefdevolle veilige bedding. Voor vrouwen die proberen te leven met de dood van hun partner (m/v).

 

Ik ben Trudy van Keeken. Sinds 2013 gecertificeerd rouwbegeleider en sinds 2015 wijzer dan ik had willen zijn, toen ik zelf weduwe werd. Ik help vrouwen die moeten leven met de dood van hun geliefde (m/v) en meer steun willen om hier mee om te kunnen gaan.
Het Rouwkollektief ben ik in 2018 gestart.