Het is een heerlijke zachte dag. De eerste. Ik ben in het huis van vrienden. En wát voor huis.
Met een ooievaarsnest naast de deur waar de twee ooievaars elkaar klepperend begroeten.
Met een kippenren voor 6 dames en een heer. Op dit moment scharrelen ze vrij rond in de weelderige tuin en schurken zich in de warme aarde. Bij de bijenkist vliegen de bijen af en aan met knalgeel stuifmeel in zakjes aan hun lijfje.
En achterin de tuin staat een robuuste donkere molen die waakt over heel dit lieflijke tafereel.
En over mij. Iedere keer als ik er naar kijk voel ik een diepe rust over me komen, zo’n geaarde energie gaat ervan uit.
Wat een troostende plek om te zijn. Juist nu.
In de aanlooptijd naar D-Day.
D-Day en al die dagen..
Wie al wat langer in de rouw is herkent het misschien wel. Niet de gevreesde sterfdatum is vaak het moeilijkst maar de tijd die eraan voorafgaat, de dagen, wéken soms. Het kruipt vanzelf in je bloed. Het verdriet, het besef van onvermijdelijkheid, van verlies.
Rouw in je bloed
Het is niet iets wat je bedenkt, niet iets wat je doet of oproept. Het is eerder alsof het een cyclus is. Alsof je lijf, je hart, je cellen het eerder weten dan jij. Alsof alles in je treurt om wat er toen stond te gebeuren.
Alsof het nooit ophoudt
Zelfs als je al langer met je verlies leeft, kan het je zo overvallen. Ging het net wat beter met je, was het leven lichter, had je meer energie en ging niet meer ieder uur van iedere dag over de dood van je schat, ben je ineens weer op die plek. Zo somber en ingesloten door verdriet, zo zonder hoop en vertrouwen of met zo’n kort lontje. Alsof het nooit ophoudt.
Er middenin
Maak je geen zorgen. Het is normaal. Het is een van die geheimen van het rouwproces die je pas ontdekt als je het meemaakt. En je komt er ook weer doorheen. Terwijl je opzag tegen de pijn en het grote verdriet van de sterfdag, zat je er al middenin.
Ruimte voor liefde
En heel vaak is de dag zelf dan minder moeilijk dan de periode ervoor. Dan is er weer ruimte voor rituelen, voor een liefdevolle herdenking, voor liefdevolle handelingen. Dan is er weer ruimte voor liefde.
Blijkbaar hoort het er allemaal bij. Maar het is niet makkelijk.
Wat kun je doen?
Zo’n periode waar je weer middenin je verdriet zit, kost veel energie en vraagt om extra zorg en aandacht.
♥
Waar je jezelf het meest mee helpt, is ook meteen het moeilijkst: accepteren dat je je voelt zoals je je voelt. Hoe meer je het probeert te onderdrukken, hoe zwaarder het wordt.
♥
Schrijf, dans, schilder, praat, huil, doe dat wat bij je past en maak ruimte voor je gevoelens.
♥
Laat een paar dierbare mensen weten hoe het met je is. Op je werk, in je vriendenkring. Meestal willen mensen graag helpen maar weten ze niet dat dit zo’n extra moeilijke tijd is. Vertel het ze en vraag wat extra steun.
♥
Zorg goed voor je lichaam. Het krijgt een hoop te verduren. Eet goed. Laat je eens masseren of ga lekker naar de sauna. Het kan fijn zijn om aangeraakt te worden en verkrampte spieren te helpen ontspannen.
♥
Heb je kinderen? Misschien kunnen ze een dagje of weekendje weg, zodat je even je eigen flow kunt volgen en met niemand rekening hoeft te houden. Hoe meer ruimte jij voor jezelf neemt, hoe meer ruimte je ook weer hebt om je kinderen goed op te vangen.
♥
Misschien kun je zelf even weg. Even verandering van omgeving. In een tijd die extra moeilijk is, kan het soms fijn zijn iets anders te ervaren dan wat je thuis zou doen. Mijn molen was in ieder geval heel behulpzaam!
♥
En tenslotte
En tenslotte, wees lief voor jezelf. Zit jezelf niet op de kop als je een tijdje minder goed werkt of minder creatief of sociaal bent. Het verdriet vraagt extra aandacht nu en dan is er simpelweg minder ruimte voor de andere dingen van het leven.
Het geeft niet. Straks komt er weer meer ruimte voor al het andere dat je ook bent. Het hoort er allemaal bij.
Wees maar gewoon zacht voor jezelf. Het is allemaal pittig genoeg tenslotte.
Liefs,
Zucht!
Mooi lieve Trudy, dank je wel.
Ik leer veel van je <3
XXX
Dank je wel. Wat fijn om te horen!
Het gaat zoals je beschrijft. Je kunt het mooi verwoorden.
Dank je wel! Wat is het toch bijzonder, hè dat het herkenbaar blijft, zelfs na zoveel jaar. Die gevoelige lijven en harten van ons mensen..
Zo WAAR, en fijn om te lezen dat het niet alleen bij mij zo is. DANK
Fijn om te horen, Anja, daar ben ik blij om. En ga er maar vanuit dat wat je ook ervaart in je rouw, je echt niet de enige bent!